Met de tentoonstelling Trinity is een podium gecreëerd voor monumentale kunst in Leiden in samenhang met wetenschap die zo de traditionele onderverdeling van de zeven kunsten oproept.
De kern van het evenement was een expositie van monumentale, hedendaagse, Leidse drieluiken. Dit werd al in het openingsevenement op 28 juni gecombineerd met de disciplines muziek, dans, dichtkunst, voordrachtskunst en wetenschap. Steeds beschouwend vanuit drie perspectieven in drieluik. Ook de programmering van de opening was in drieluikvorm.
Het openingsevenement op 28 juni 2022
De opening van de tentoonstelling was een meer dan avondvullend programma, een crossover tussen diverse disciplines in kunst en wetenschap.
Het drieledig openingsprogramma werd gepresenteerd door directeur Tanja Elstgeest van Museum de Lakenhal.
In het eerste blok zong het Leids Kamerkoor onder Leiding van Dody Soetanto een ode aan het wakkere leven, blok 1 van haar drieluik met vervolgens ‘Northern Light’ van de Noorse componist Ola Gjeilo, ‘Hela Rotan’ van Ken Steven en ‘Ahtoi Porosh’ van Budi Susanto Yohanes.
Beeldend kunstenaar en wetenschapper Vincent Icke bracht een beschouwing vanuit de wetenschap en kunst in ‘Hocus, pocus Pythagoras’, waarin hij inging op de werking van de hersenen en over ruimte zien voor verschil en overeenkomst.
Dansblok sloot dit eerste blok af in een wervelende en soms verstillende choreografie van Rosa Allessie en Wies Berkhout, gedanst door Rosa Allessie en Lisa Ball. In de dansvoorstelling ‘ECHO’ gaat het over de universele zoektocht naar (h)erkenning en over de onzichtbare krachten van het universum, over verwachtingen, hoop en trots. Onbewust imiteren we om een eigen identiteit te creëren en bewust houden we anderen een spiegel voor. In ECHO stap je binnen in een parallel universum, waar goden Narcissus en Echo om elkaar heen cirkelen als hemellichamen om de zon. Wie volgt wie? Waar begint een beweging, waar eindigt het verhaal? Alles in het universum is verbonden door zwaartekracht, alles oefent invloed op elkaar uit. Elke beweging is de aanzet van vele echo’s.
Het tweede blok werd geopend met een verhandeling door biowetenschapper Manon de Visser over de noodzaak van schijnbaar onmogelijke toevalligheden. Ze liet haar fascinatie zien voor DNA en mutaties en liet zien hoe natuur, evolutie en de wetenschap inspiratiebronnen zijn voor kunst en cultuur – en andersom. Manon streeft ernaar om DNA zichtbaar te gaan maken voor iedereen, zodat meer mensen zich kunnen verwonderen over deze bijzondere ‘blauwdruk van het leven’.
Het Leids Kamerkoor zong blok twee van haar drieluik, de transitie. Met fabelachtig harmonische klanken bracht het koor een muzikale terugblik met ‘Musick’s Empire’ van Lloyd Pfautsch, het verlangende en tegelijk onheilspellende ‘Trilo’ van Bengt Ollen en het bijna hemelse klankveld ‘Cantilene’ van de Nederlandse componist en dirigent Jeroen Spitteler.
De Leidse dichter René Oskam sloot het tweede blok met drie gedichten met hetzelfde thema waarvan er één afkomstig is uit zijn debuutbundel Zwemles in een Zee van Tijd (2016), één uit zijn meest recente bundel Roos uit Beton (2021) en één uit de bundel die in 2022 uitkomt. Zijn drieluik reflecteerde hoe zijn thematische behandeling, maar ook de manier waarop hij zijn woorden en techniek gebruikt om de boodschap over te brengen binnen hetzelfde thema veranderd is sinds het begin van zijn schrijfcarrière. Het was een interessante inkijk in het brein van de schrijver.
Het derde blok opende met een voordracht van filosoof-musicus Hein van Dongen. Hein verdiept zich op de relatie tussen filosofie en architectuur, muziek en ontwikkeling en doet daarin onderzoek naar esthetische ervaringen. Dit onderzoek richt zich op de vraag hoe esthetische ervaringen worden ondergaan en (onlosmakelijk daarmee verbonden) hoe er over gesproken wordt. Hij verhaalde Trinity over de onmogelijkheid van de mens om toekomstige kunst en muziek in zijn eigen tijd te begrijpen, te vatten, of zelfs te beleven als kunst en esthetische ervaring. Dat deed Hein al pratend en zichzelf daarbij illustrerend begeleidend op zijn gitaar.
Het Leids Kamerkoor sloot dit derde blok af met haar blok drie met twee werken over de (eeuwige?) rust. Eerst met het verstillende ‘Da Pacem Domine’ van Arvo Pärt en afsluitend met het hoopvolle ‘Immortal Bach’ van Knut Nysted, een roep om de verlossende rust uitmondend in een wervelend klankveld, culminerend in een majestueus concluderende contrapunt.
De expositie
De expositie Trinity liet twaalf werken zien van twaalf kunstenaars die ieder in drieluikvorm een eigen verhaal vertellen.
Op 13 april 2019: Zingen volgens de Lichtenberger methode.
Lekker ontspannen zingen: wie wil dat nu niet? Bij het zingen zit ons denken en blokkerende veronderstellingen vaak in de weg van wat we voelen èn horen.
Begeleid door de ervaren docent en zangeres Christina Völtl hebben 20 zangers en zangeressen kennis gemaakt met de Lichtenberger methode. Dit is een manier van zingen (en spreken) waarbij je leert om de resonantie in je lichaam direct te laten bijdragen aan de verrijking van de klank, zonder controlerende druk: een principe van zelforganisatie van de klank in je lijf: een ware ontdekkingsreis met elkaar aan langs de mogelijkheden van de stem.
Het was een geweldige ervaring.
De deelnemers hebben deze dag ervaren om gemakkelijker en vrijer te zingen, solo en samen. En hebben zo meer plezier en zelfvertrouwen gekregen in het zingen.
25 november 2017: Close Harmony
Close Harmony zingen is leuk om te doen maar beslist niet zo eenvoudig als het misschien lijkt.
Annelies van Gent (muziekvangent) leerde zo’n 25 zangerse en zangeressen de beginselen van het close harmony zingen. Na een inleiding in de daarvoor benodigde technieken is er tijdens de workshop aandacht besteed aan onder andere akkoorden, ritme en klankkleur.
Het resultaat was dat de deelnemers voor en met elkaar de vooraf ingestudeerde stukken verrassend “close harmony” neerzetten. Een hele leerzame en vooral leuke ervaring.
9 april 2017: “Improviseren kun je leren”
Sommige mensen zeggen: ‘improviseren dat kan ik niet’. Maar realiseer je dat je dat eigenlijk elke dag de hele tijd aan het doen bent. In je spreken en in het bewegen. Er zijn altijd dingen die je niet kan voorzien en waar je op moet reageren. Als je iets zegt, weet je eigenlijk ook niet van te voren wat er precies uit gaat komen, tot het moment dat je het doet. Een verrassende bezigheid. In het zingen is het niet veel anders. Je opent je mond en laat klanken komen. Weet je van tevoren hoe het gaat klinken of, nog moeilijker, hoe het samen gaat klinken met anderen?
Tijdens de workshop onder leiding van Nicoline Snaas (www.nicolinesnaas.nl), zangpedagoog hebben de deelnemers daadwerkelijk mèt elkaar ervaren dat ze kunnen improviseren aan de hand van samenzang, solozang, ritmes / riffs, grooves, melodie, met of zonder piano. Voor de deelnemers is het een waar feest geweest en een verrijking van hun vaardigheden.
6 november 2016 “De techniek van het ensemble zingen”.
Op zondag 6 november 2016 organiseerde Floreat Musica het Zangatelier “De techniek van het ensemble zingen”. Hier troffen uiteindelijk 20 zangers en zangeressen elkaar in een muzikale workshop, ingericht en begeleid door dirigent en componist Jeroen Spitteler (Jeroen Spitteler).
Luisterend zingen, zuiverheid en ritmische alertheid, zingen in stroming (voelervaren versus bedenken), performance in diverse samenstellingen (duo’s, kwartetten en als geheel ensemble) kwamen daadwerkelijk aan de orde in diverse akoestieken in het Kunstcentrum Haagweg 4.